Službeni glasnik BiH, broj 34/19

Ustavni sud Bosne i Hercegovine u Velikom vijeću, u predmetu broj AP 2100/17, rješavajući apelaciju Trgovinskog, prometnog i uslužnog društva "Zovko auto" d.o.o. Žepče, na osnovu člana 18. stav (3) tačka h), člana 57. stav (2) tačka b) i člana 59. st. (1) i (3) Pravila Ustavnog suda Bosne i Hercegovine – prečišćeni tekst ("Službeni glasnik Bosne i Hercegovine" broj 94/14), u sastavu: Zlatko M. Knežević, predsjednik Mato Tadić, potpredsjednik Mirsad Ćeman, potpredsjednik Valerija Galić, sutkinja Miodrag Simović, sudija Seada Palavrić, sutkinja na sjednici održanoj 24. aprila 2019. godine donio je

ODLUKU O DOPUSTIVOSTI I MERITUMU

Odbija se kao neosnovana apelacija koju je podnijelo Trgovinsko, prometno i uslužno društvo "Zovko auto" d.o.o. Žepče protiv Presude Apelacionog suda Brčko distrikta Bosne i Hercegovine broj 96 0 U 093620 17 Už od 20. marta 2017. godine u odnosu na navode o kršenju prava na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda i prava na djelotvoran pravni lijek iz člana 13. Evropske konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda.

Odbacuje se kao nedopuštena apelacija koju je podnijelo Trgovinsko, prometno i uslužno društvo "Zovko auto" d.o.o. Žepče protiv Presude Apelacionog suda Brčko distrikta Bosne i Hercegovine broj 96 0 U 093620 17 Už od 20. marta 2017. godine u odnosu na navode o kršenju prava na pravično suđenje iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. Evropske konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda zbog toga što je ratione materiae inkompatibilna sa Ustavom Bosne i Hercegovine.

Odluku objaviti u "Službenom glasniku Bosne i Hercegovine", "Službenim novinama Federacije Bosne i Hercegovine", "Službenom glasniku Republike Srpske" i "Službenom glasniku Brčko distrikta Bosne i Hercegovine".

OBRAZLOŽENJE

I. Uvod

1. Trgovinsko, prometno i uslužno društvo "Zovko auto" d.o.o. Žepče (u daljnjem tekstu: apelant) iz Žepča, kojeg zastupa Mirko Simić, advokat iz Brčkog, podnijelo je 26. maja 2017. godine apelaciju Ustavnom sudu Bosne i Hercegovine (u daljnjem tekstu: Ustavni sud) protiv Presude Apelacionog suda Brčko distrikta Bosne i Hercegovine (u daljnjem tekstu: Apelacioni sud) broj 96 0 U 093620 17 Už od 20. marta 2017. godine.

II. Postupak pred Ustavnim sudom

2. Na osnovu člana 23. Pravila Ustavnog suda, od Apelacionog suda, Osnovnog suda Brčko distrikta Bosne i Hercegovine (u daljnjem tekstu: Osnovni sud), Apelacione komisije Kancelarije gradonačelnika Brčko distrikta Bosne i Hercegovine (u daljnjem tekstu: Apelaciona komisija) i Porezne uprave - Direkcije za finansije Brčko distrikta Bosne i Hercegovine (u daljnjem tekstu: Porezna uprava) zatraženo je 29. oktobra 2018. godine da dostave odgovore na apelaciju.

3. Apelacioni sud, Osnovni sud, Apelaciona komisija i Porezna uprava su dostavili odgovore na apelaciju u periodu od 12. do 16. novembra 2018. godine.

III. Činjenično stanje

4. Činjenice predmeta koje proizlaze iz apelantovih navoda i dokumenata predočenih Ustavnom sudu mogu se sumirati na sljedeći način:

Uvodne napomene - postupak utvrđivanja porezne obaveze

5. Rješenjem Porezne uprave - Finansijske inspekcije (u daljnjem tekstu: Finansijska inspekcija) broj 02/2-456.1/2-2034-08/04 od 8. oktobra 2004. godine poreznom dužniku "Plamenu" d.o.o. Brčko (u daljnjem tekstu: porezni dužnik) je naloženo da, radi otklanjanja zakonskih nepravilnosti, izvrši uplatu javnih prihoda, preciznije označenih u izreci rješenja, u ukupnom iznosu od 50.429,57 KM.

6. Rješenjem Finansijske inspekcije broj 02/2-456.1/3-2026-2034-08/05 od 28. marta 2005. godine poreznom dužniku je obustavljena transakcija putem računa poslovnih banaka, bliže naznačenih kao u izreci rješenja. Istim rješenjem poreznom dužniku je ograničeno pravo raspolaganja sredstvima koja se nalaze na navedenim računima poslovnih banaka, kao i pravo otvaranja novih računa a koje radnje se ne odnose na transakcije poreznog dužnika usmjerene na plaćanje poreznih obaveza na račun Raiffeisen banke za neporezne prihode i kod UPI banke, te su navedene banke dužne da bezuvjetno izvrše predmetno rješenje. U obrazloženju rješenja je navedeno da, pošto porezni dužnik u ostavljenom roku nije postupio po zapisnicima Finansijske inspekcije od 6. i 23. septembra 2004. godine, doneseno je Rješenje broj 02/2-456.1/2-2034-08/04 od 8. oktobra 2004. godine koje je, saglasno članu 250. stav 2. tačka 3. Zakona o upravnom postupku (u daljnjem tekstu: ZUP), postalo izvršno danom dostavljanja poreznom dužniku 8. oktobra 2004. godine.

Postupak prinudne naplate okončan osporenom odlukom

7. Porezna uprava je, "rješavajući po službenoj dužnosti u predmetu prinudne naplate prema [poreznom dužniku]", donijela Rješenje broj 14.3-04. 3-17760/10 od 10. septembra 2015. godine i utvrdila da je apelant povezano lice sa poreznim dužnikom i da je, shodno tome, solidarno odgovoran za porezne obaveze poreznog dužnika u ukupnom iznosu od 114.296,04 KM (stav 1). Stavom 2. izreke rješenja naloženo je apelantu kao solidarnom dužniku da izvrši uplatu dužnih obaveza poreznog dužnika u roku od tri dana prema tabeli kao u izreci rješenja, kao i da će se naplata duga iz cjelokupne imovine apelanta, kao solidarno odgovornog lica, izvršiti bez daljnjih obavještenja ako porezna obaveza ne bude plaćena u rokovima i na način propisan Zakonom o Poreznoj upravi Brčko distrikta Bosne i Hercegovine (u daljnjem tekstu: Zakon o Poreznoj upravi).

8. U obrazloženju rješenja je navedeno da je Porezna uprava rješenjima o pokretanju postupka prinudne naplate, bliže označenim brojevima kao u obrazloženju rješenja, bezuspješno pristupila naplati neizmirenih poreznih obaveza od poreznog dužnika nastalih tokom obavljanja djelatnosti, te da je tokom provođenja postupka prinudne naplate utvrdila da je porezni dužnik povezano lice sa apelantom na način da je osnivač i odgovorno lice poreznog dužnika Ivica Zovko, koji je ujedno vlasnik i osnivač apelanta kao pravnog lica, na temelju čega je postupila prema članu 3. stav 1. tačka 12) alineja 2. Zakona o Poreznoj upravi u vezi sa članom 45. stav 5.a) citiranog zakona kojim je propisano da je povezano lice lice koje kontrolira poreznog obveznika, ili lice koje je pod zajedničkom kontrolom poreznog obveznika, odnosno da povezano lice odgovara za obaveze poreznog obveznika. Uvidom u izvode iz sudskog registra za poreznog dužnika i za apelanta, preciziranih brojeva, utvrđeno je da je osnivač i odgovorno lice poreznog dužnika Ivica Zovko sa 100% kapitala, koji je, također, vlasnik i osnivač apelanta sa 100% udjelom. Shodno navedenom, Porezna uprava je zaključila da će se postupak prinudne naplate provesti kako prema glavnom dužniku ako se njegova finansijska situacija poboljša, tako i prema solidarno odgovornom dužniku u rokovima i na način propisan Zakonom o Poreznoj upravi.

9. Rješenjem Apelacione komisije broj UP-II-14-000076/15 od 16. oktobra 2015. godine odbijen je kao neosnovan apelantov prigovor izjavljen protiv Rješenja Porezne uprave broj 14.3-04.3-17760/10 od 10. septembra 2015. godine.

10. Apelaciona komisija je odbila kao neosnovan apelantov prigovor da je porezna obaveza zastarjela, navodeći da je odredbom člana 70. stav 1. Zakona o Poreznoj upravi propisano da, "ako je porezna obaveza utvrđena u roku, takva obaveza može da se naplati uz primjenjivanje mjere prinudne naplate ili sudskim putem samo ako su mjere prinudne naplate ili sudski postupak počeli u roku od 5 godina po dospijeću porezne obaveze", a članom 69. stav 3. istog zakona propisano je da "zastarijevanje se prekida svakom radnjom koju preduzme porezna uprava radi utvrđivanja i naplate poreza". Iz spisa predmeta je vidljivo da se radi o naplati poreznih obaveza utvrđenih po rješenju prvostepenog organa od 8. oktobra 2004. godine, te da je prvostepeni organ donio rješenje o obustavljanju transakcija putem računa 28. marta 2005. godine kojim je, u skladu sa članom 69. stav 3. Zakona o Poreznoj upravi, zastara prekinuta. Naime, članom 47. stav 7. Zakona o Poreznoj upravi propisano je da rješenje o obustavljanju transakcije putem računa poreznog obveznika proizvodi djejstvo od dana izmirenja obaveza, poništenja utvrđene porezne obaveze ili ukidanja rješenja. U konkretnom slučaju obaveze navedene u rješenju o obustavljanju transakcija putem računa od 28. marta 2005. godine nisu izmirene, niti su poništene utvrđene porezne obaveze, niti je rješenje ukinuto, pa samim tim ni zastara nije nastupila. Osim navedenog, postupak koji Porezna uprava vodi po rješenju od 10. septembra 2015. godine pokrenut je rješenjem o pokretanju postupka prinudne naplate od 15. decembra 2010. godine na osnovu naloga za plaćanje od 5. oktobra 2010. godine, te je zastara prekidana radnjama Porezne uprave koja je preduzimala niz radnji, te donosila više rješenja kao mjerā prinudne naplate, što je vidljivo iz spisa predmeta. Imajući u vidu pri tome odredbu člana 69. stav 3. Zakona o Poreznoj upravi kojom je propisano da se zastarijevanje prekida svakom radnjom koju preduzme Porezna uprava radi utvrđivanja i naplate poreza (bez određenja prema kome su te radnje usmjerene, poreznom obvezniku ili solidarnom dužniku) samim donošenjem rješenja o obustavljanju transakcija sa računa poreznog obveznika prekinut je tok zastare kako za poreznog dužnika kao poreznog obveznika, tako i za apelanta kao povezano lice i solidarnog dužnika. Stoga, Apelaciona komisija smatra da su neosnovani apelantovi navodi iz prigovora zastare, u smislu odredbe čl. 69. i 70. Zakona o Poreznoj upravi, kao i u smislu odredbe člana 371. ZOO, jer se u postupku utvrđivanja prinudne naplate poreznih obaveza ne može primjenjivati navedena odredba, kojim je propisan desetogodišnji rok zastare, jer odredbe Zakona o Poreznoj upravi ne propisuju apsolutni rok zastare porezne obaveze od 10 godina. Apelaciona komisija, također, smatra da su neosnovani apelantovi prigovori da nije saslušan i da nije proveden poseban ispitni postupak u smislu navedenih odredaba ZUP-a zbog toga što se u postupku prinudne naplate, kao što je to u konkretnom slučaju, ne primjenjuju odredbe ZUP-a s obzirom na to da je odredbom člana 44. stav 1. Zakona o Poreznoj upravi propisano da se u postupku prinudne naplate na pitanja koja nisu regulirana tim zakonom shodno primjenjuju odredbe Zakona o izvršnom postupku Brčko distrikta Bosne i Hercegovine (u daljnjem tekstu: ZIP).

11. Apelant je 25. novembra 2015. godine podnio tužbu Osnovnom sudu protiv tužene Apelacione komisije radi poništenja Rješenja broj UP-II-14-000076/15 od 16. oktobra 2015. godine.

12. Osnovni sud je Presudom broj 96 0 U 093620 15 U od 29. decembra 2016. godine uvažio apelantovu tužbu i poništio Rješenje Apelacione komisije broj UP-II-14-000076715 od 16. oktobra 2015. godine i Rješenje Porezne uprave broj 14.3-04. 3-17760/10 od 10. septembra 2015. godine tako što se predmet vratio prvostepenom organu na ponovni postupak, a tužena je obavezana da apelantu nadoknadi troškove upravnog spora u iznosu od 400,00 KM.

13. Osnovni sud smatra da upravni organi nisu pravilno utvrdili sve činjenice i okolnosti koje su značajne za pravilno rješenje ove upravne stvari, te, stoga, ocjenjuje da su osnovani apelantovi navodi da prilikom donošenja pobijanog rješenja nije postupljeno prema pravilima upravnog postupka i da navedeni nedostaci nisu otklonjeni ni u žalbenom postupku. Također, navodi da je Apelaciona komisija zanemarila sadržaj odredbe člana 4. Zakona o Poreznoj upravi kojom je propisano da se na pitanja koja nisu obuhvaćena ovim zakonom shodno primjenjuju odredbe ZUP-a, kao i drugi odgovarajući zakon, tj. da je apelantu morala da bude pružena mogućnost da se izjasni o svim činjenicama i okolnostima koje su važne za donošenje rješenja. Imajući u vidu navedeno, Osnovni sud je zaključio da je došlo do bitne povrede odredaba Zakona o upravnom postupku (u daljnjem tekstu: ZUP), jer je apelantu uskraćeno pravo da učestvuje u postupku, da se izjasni o svim činjenicama bitnim za donošenje zakonite odluke, jer mu nije data mogućnost da učestvuje u postupku utvrđivanja povezanosti sa poreznim dužnikom i njegovom solidarnom odgovornosti za porezne obaveze tog pravnog lica na koji način su, prema ocjeni tog suda, povrijeđena načela upravnog postupka i odredba člana 127. ZUP-a, jer nije proveden poseban ispitni postupak na način da se utvrde činjenice i okolnosti koje su značajne za razrješenje predmetne pravne stvari. U vezi s tim, taj sud je naveo da je odredbom člana 44. stav 1. Zakona o Poreznoj upravi propisano da se u postupku prinudne naplate na pitanja koja nisu regulirana Zakonom o Poreznoj upravi shodno primjenjuju odredbe Zakona o izvršnom postupku (u daljnjem tekstu: ZIP). Stoga, taj sud je primjenom odredaba člana 29. stav 2. Zakona o upravnim sporovima (u daljnjem tekstu: ZUS), člana 30. i člana 31. stav 3. ZUS-a odlučio kao u izreci presude, a odluku o troškovima postupka taj sud je donio na osnovu čl. 119. i 129. Zakona o parničnom postupku (u daljnjem tekstu: ZPP).

Osporena presuda

14. Apelacioni sud je Presudom broj 96 0 U 093620 17 Už od 20. marta 2017. godine žalbu Apelacione komisije uvažio i Presudu Osnovnog suda broj 96 0 U 093620 15 U od 29. decembra 2016. godine preinačio tako što je apelantovu tužbu odbio.

15. Nakon što je izvršio uvid u spis predmeta Apelacioni sud je naveo da Apelaciona komisija u žalbi osnovano navodi da se u postupku prinudne naplate porezne obaveze shodno primjenjuju odredbe ZIP-a. U vezi s tim, ukazuje da je Osnovni sud, pozivajući se na odredbu člana 4. Zakona o Poreznoj upravi, utvrdio da je prije donošenja prvostepenog upravnog akta apelantu moralo biti omogućeno da učestvuje u postupku uz primjenu osnovnih načela ZUP-a (naročito načela saslušanja stranke). Međutim, Apelacioni sud je u vezi s tim ukazao da je odredbom člana 4. citiranog zakona propisano da se na pitanja koja nisu obuhvaćena tim zakonom shodno primjenjuju odredbe ZUP-a, kao i drugih odgovarajućih zakona, a da je odredbom člana 44. stav 1. navedenog zakona propisano da se u postupku prinudne naplate na pitanja koja nisu regulirana tim zakonom shodno primjenjuju odredbe ZIP-a. U odnosu na navedene zakonske odredbe od kojih jedna propisuje shodnu primjenu ZUP-a, a druga primjenu ZIP-a, prednost u primjeni ima odredba koja propisuje shodnu primjenu ZIP-a kao posebna odredba, jer se u konkretnom slučaju radi o postupku prinudne naplate porezne obaveze čija je posljedica prvostepeni upravni akt kojim se utvrđuje apelantova solidarna odgovornost za porezne obaveze poreznog dužnika. Dakle, smatra da je odredba Zakona o Poreznoj upravi koja propisuje shodnu primjenu odredaba ZUP-a odredba općeg karaktera i da se primjenjuje u postupku utvrđivanja porezne obaveze, kada se moraju poštivati osnovna načela propisana ZUP-om i stranci omogućiti da iznese činjenice i dokaze koji su važni za donošenje poreznog rješenja kojim joj se određuje da li će i koji iznos porezne obaveze platiti. Međutim, postupak prinudne naplate, koji slijedi nakon postupka u kojem je uz učestvovanje stranke već utvrđena porezna obaveza i pod uvjetima da tu obavezu stranka dobrovoljno ne izmiri, provodi se shodnom primjenom odredaba ZIP-a na što, prema ocjeni ovog suda, Apelaciona komisija osnovano ukazuje. Također, smatra da nije pravilan zaključak prvostepenog suda da je Apelaciona komisija, odlučujući o žalbi koju je apelant izjavio protiv prvostepenog upravnog akta, povrijedila odredbe člana 226. stav 2. ZUP-a, odnosno da nije ocijenila sve navode žalbe izjavljene protiv prvostepenog upravnog akta. Ovo stoga što iz obrazloženja konačnog upravnog akta proizlazi suprotno, tj. da je Apelaciona komisija na pravno valjan način ocijenila sve navode žalbe. Naime, na žalbene navode da apelantu nije omogućeno da iznošenjem činjenica i dokaza učestvuje u postupku prije donošenja prvostepenog upravnog akta, prema mišljenju tog suda, Apelaciona komisija je pravilno odgovorila da se u postupku prinudne naplate shodno primjenjuju odredbe ZIP-a, a ne ZUP-a. Dalje, Apelacioni sud je utvrdio da je naplata neizmirenih poreznih obaveza iz sredstava poreznog dužnika bila bezuspješna, da je apelant povezano lice sa poreznim dužnikom i da je solidarno odgovoran za njegove porezne obaveze koje je, shodno navedenom, dužan platiti. Također, smatra da je Apelaciona komisija pravilno ocijenila apelantov žalbeni navod kojim osporava da su on i porezni obveznik povezana lica, jer je, prema odredbi člana 3. stav 1. tačka 12. alineja 2. Zakona o Poreznoj upravi, povezano lice i lice koje je pod zajedničkom kontrolom sa poreznim obveznikom, pri čemu kontrola znači vlasništvo (direktno i indirektno). Stoga, saglasno odredbi člana 45. stav 5.a) Zakona o Poreznoj upravi, povezano lice (ovdje apelant) odgovara za obaveze poreznog dužnika. U pogledu apelantovog navoda da je nastupila zastarjelost porezne obaveze, Apelacioni sud je zaključio da je Apelaciona komisija pravilno postupila kada je ocijenila neosnovanim ovaj apelantov žalbeni navod, da je za takvu odluku u obrazloženju konačnog upravnog akta dala jasne, dovoljne i pravno valjane razloge koje prihvata i ovaj sud. Ovo zbog toga što je zastarjelost naplate utvrđene porezne obaveze propisana odredbom člana 70. stav 1. Zakona o Poreznoj upravi prema kojoj se porezna obaveza može naplatiti primjenom mjera prinudne naplate, ako su te mjere počele u roku od pet godina po dospijeću porezne obaveze. U vezi s tim, taj sud je ukazao da je rješenje Porezne uprave o naknadnom utvrđivanju porezne obaveze doneseno 8. oktobra 2004. godine, da je rješenje o obustavljanju transakcija putem računa doneseno 28. marta 2005. godine, što, prema odredbi člana 47. Zakona o Poreznoj upravi, predstavlja jednu od mjera prinudne naplate, dakle, prije isteka roka nastupanja zastare propisanog citiranim zakonom. Stoga, pošto su Zakonom o Poreznoj upravi propisani posebni rokovi zastarjelosti utvrđivanja i naplate porezne obaveze, taj sud je zaključio da se u konkretnom predmetu ne mogu primijeniti rokovi zastarjelosti propisani ZOO, kako to apelant tvrdi. Slijedeći navedeno, Apelacioni sud je odlučio kao u izreci presude.

IV. Apelacija

a) Navodi iz apelacije

16. Apelant smatra da mu je osporenim presudama povrijeđeno pravo na pravično suđenje iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. Evropske konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda (u daljnjem tekstu: Evropska konvencija), pravo na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju i pravo na djelotvoran pravni lijek iz člana 13. Evropske konvencije. Smatra da se osporena presuda temelji na proizvoljnoj primjeni materijalnog prava.

17. Apelant ukazuje da je porezna obaveza poreznog dužnika utvrđena 8. oktobra 2004. godine, te da je, prema odredbi čl. 69. i 70. Zakona o Poreznoj upravi, a u smislu odredbe člana 371. ZOO, nastupila zastara, odnosno postupak prinudne naplate je započeo 2005. godine, a rješenjem od 10. septembra 2015. godine je utvrđeno da je apelant kao solidarni dužnik i povezano lice sa poreznim dužnikom odgovoran za obaveze navedenog poreznog dužnika, dakle, protekom 10 godina od utvrđenja porezne obaveze. Imajući u vidu navedeno, smatra da se njenoj daljnjoj naplati nije moglo pristupiti ni na jedan način, jer porezna obaveza nije apelantova, već poreznog dužnika. U tom smislu apelant je prioritetno ukazao da je u konkretnom slučaju nastupila apsolutna zastarjelost naplate porezne obaveze u skladu sa odredbom člana 371. ZOO, te da je, stoga, u osporenoj odluci pogrešno primijenjeno materijalno pravo. U vezi s tim, ističe da je Osnovni sud navedeno jasno prepoznao pozivajući se na odredbu člana 44. stav 1. Zakona o Poreznoj upravi, a Apelacioni sud je, u vezi s tim, dao "nesuvislo" obrazloženje tvrdeći da su apelant i porezni dužnik povezana lica, te da se, stoga, prema odredbi člana 70. stav 1. Zakona o Poreznoj upravi, porezna obaveza može naplatiti primjenom mjere prinudne naplate ako su te mjere počele u roku od pet godina po dospijeću porezne obaveze imajući u vidu da je rješenje od 8. oktobra 2004. godine počelo da se izvršava rješenjem o obustavljanju transakcija putem računa poreznog dužnika od 28. marta 2005. godine, što smatra da nije sporno. Međutim, smatra i da je taj sud u odnosu na njega zanemario odredbu člana 69. citiranog zakona kojom je propisano da se potraživanje, odnosno postupak prinudne naplate mora okončati u roku od 10 godina od dana utvrđivanja porezne obaveze bez obzira na to kada i kako je on pokrenut, bez obzira na prekid zastare svakom radnjom porezne uprave. U vezi s tim, ukazuje da je apsolutna zastara u okolnostima konkretnog slučaja 10 godina na šta upućuje odredba člana 44. stav 1. Zakona o Poreznoj upravi a u vezi sa odredbom člana 59. stav 1. tačka 5. ZIP-a, te člana 379. ZOO. Takvim postupanjem Apelacionog suda apelant smatra da mu je povrijeđeno pravo na djelotvoran pravni lijek i imovinu, tj. nezakonitim postupanjem državnih organa, a što je kao posljedicu imalo negativnu presudu kojom je potvrđen stav organa uprave i, slijedeći to, znatno umanjenje imovine, imajući u vidu da je apelant uplatio iznos koji mu je odredio prvostepeni organ, tj. da bi izbjegao daljnje umanjenje imovine i imovinsku štetu zbog zakonske zatezne kamate koja je kod porezne obaveze enormno velika. Stoga je očigledno da je ovakvim postupanjem apelantova imovina znatno smanjena i da je prešla u imovinu Distrikta.

b) Odgovori na apelaciju

18. Apelacioni sud je naveo da je u osporenoj odluci dao jasno i argumentirano obrazloženje na osnovu kojih propisa je prvostepeni sud presudom od 29. decembra 2016. godine apelantovu tužbu uvažio, kao i razloge zašto je sud takvu odluku donio. Zatim su u obrazloženju drugostepene presude navedeni žalbeni razlozi kojima tužena odluku prvostepenog suda pobija i navedeni su jasni razlozi zbog kojih je drugostepeni sud ustanovio da tužena žalbom osnovano ukazuje da odluka prvostepenog suda nije pravilna (strana 3. obrazloženja od trećeg stava i strana 4. i 5. obrazloženja). U vezi s tim, smatra da su neosnovani apelantovi navodi da su mu odlukom tog suda povrijeđena prava na koja se poziva u apelaciji. Stoga, smatra da apelaciju treba odbiti kao neosnovanu.

19. Osnovni sud je naveo da je u obrazloženju presude dao jasne razloge zbog kojih je apelantovu tužbu uvažio.

20. Apelaciona komisija, također, smatra da su apelantovi navodi neosnovani i ukazuje da njenom odlukom nisu povrijeđena prava na koja se apelant poziva u apelaciji.

21. Porezna uprava u odgovoru na apelaciju ističe da apelantove navode da je nastupila zastara prema rješenju od 8. oktobra 2004. godine, u smislu odredbe čl. 69. i 70. Zakona o Poreznoj upravi, smatra neosnovanim. Zastarjelost naplate utvrđene porezne obaveze propisana je i odredbama člana 70. stav 1. Zakona o Poreznoj upravi prema kojim se porezna obaveza može naplatiti primjenom mjera prinudne naplate ako su te mjere počele u roku od pet godina po dospijeću porezne obaveze. Stoga, smatra da iz spisa predmeta jasno proizlazi da je rješenje Porezne uprave o naknadnom utvrđivanju porezne obaveze na promet nafte i naftnih derivata za poreznog dužnika doneseno 8. oktobra 2004. godine, a da je rješenje o obustavljanju transakcija putem računa, što, prema odredbi člana 47. Zakona o Poreznoj upravi, predstavlja jednu od mjera prinudne naplate, doneseno 28. marta 2005. godine, dakle, prije isteka propisanog roka zastare. Prema tome, apelantove navode smatra neosnovanim i predlaže da se apelacija odbije.

V. Relevantni propisi

22. Zakon o Poreznoj upravi Brčko distrikta BiH ("Službeni glasnik Brčko distrikta BiH" br. 3/02, 42/04, 8/06, 3/07, 19/07, 2/08 i 6/13, odredbe zakona koje su bile na snazi u vrijeme donošenja osporenih odluka) glasi:

Član 1. stav 2.

Ukoliko su odredbe ovog zakona kojima se reguliše saradnja Uprave s drugim organima Distrikta prava i obaveze Uprave i poreznih obveznika, identifikacija i registracija poreznih obveznika, podnošenje poreznih prijava i plaćanja poreza, utvrđivanje porezne obaveze i naplata poreza, prinudna naplata poreznih obaveza, inspekcijski nadzor, obračun i naplata kamata, odbici i povrat više plaćenih poreza, rokovi zastare za utvrđene porezne obaveze, naplata i povrat poreza, žalbe na porezna rješenja, kazne za prekršaj, podzakonski akti, porezna mišljenja i dostavljanje pismena drugačije uređena drugim zakonima Distrikta, tada se primjenjuju odredbe ovog zakona.

[...]

Član 3. stav 1. tačka 12) alineja 2)

Pojedini izrazi upotrijebljeni u ovom zakonu imaju sljedeća značenja:

[...]

12. Osim ako je drugačije određeno poreskim zakonom, "povezano lice" je:

[...]

2) lice koje kontroliše poreskog obveznika, lice koje kontroliše poreski obveznik ili lice koje je pod zajedničkom kontrolom sa poreskim obveznikom (Kontrola znači vlasništvo (direktno ili putem jednog ili više pravnih lica od najmanje 50% vrijednosti imovine ili najmanje 50% glasačkih prava pravnog lica. Prilikom kontrole, smatraće se da lica posjeduju sve dionice koje direktno ili indirektno posjeduju članovi njegove porodice).

Član 44. stav 1.

(1) U postupku prinudne naplate na pitanja koja nisu regulisana ovim zakonom, shodno se primjenjuju odredbe Zakona o izvršnom postupku Brčko Distrikta Bosne i Hercegovine.

[...].

Član 45. stav (5a)

(5a) Povezano lice shodno članu 3 stavu 1 tački 15 ovog zakona odgovara za obaveze poreznog obveznika.

Obustavljanje transakcija preko računa

Član 47.

(1) Obustavljanjem transakcija preko računa u bankama, Porezna uprava ograničava pravo poreskog obveznika da raspolaže sredstvima koja se nalaze ili ulaze na njegov račun, kao i pravo da otvara nove račune.

[…]

(6) Rješenje o obustavi transakcija banka je dužna bezuslovno izvršiti.

(7) Rješenje o obustavi transakcija preko računa poreskog obveznika proizvodi dejstvo do dana izmirenja obaveze, poništenja utvrđene poreske obaveze ili ukidanja rješenja. Porezna uprava obavještava banku bez odlaganja o prestanku dejstva rješenja o obustavi transakcija.

Rokovi zastare

Član 69.

(1) Utvrđivanje porezne obaveze se može izvršiti najkasnije u roku od 5 (pet) godina nakon:

1. podnošenja poreske prijave za određeni porez, ili

2. isteka roka u kome je poreski obveznik bio dužan podneti prijavu, ukoliko prijava nije podnijeta.

(2) U slučajevima kada od ishoda sudskog postupka zavisi razrez poreza, rok za razrez poreza iz stava 1 ovog člana, ne teče za vrijeme trajanja sudskog postupka.

(3)Zastarijevanje se prekida svakom radnjom koju preduzme Porezna uprava radi utvrđivanja i naplate poreza.

Naplata poreza

Član 70. stav 1.

(1) Ako je porezna obaveza utvrđena u roku, takva obaveza, se može naplatiti uz primjenjivanje mjera prinudne naplate ili sudskim putem, samo ako su mjere prinudne naplate ili sudski postupak počeli u roku od 5 godina po dospijeću porezne obaveze.

[...].

23. Zakon o izvršnom postupku Brčko distrikta BiH ("Službeni glasnik Brčko distrikta BiH" broj 6/13) u relevantnom dijelu glasu:

Član 59. stav 1. tačka 5.

Prigovor protiv rješenja o izvršenju može se podnijeti iz razloga koji sprečavaju izvršenje, a naročito:

[…]

5) ako je protekao rok u kojem se po zakonu može tražiti izvršenje,

[…]

VI. Dopustivost

24. U skladu sa članom VI/3.b) Ustava Bosne i Hercegovine, Ustavni sud ima i apelacionu nadležnost u pitanjima koja su sadržana u ovom ustavu kada ona postanu predmet spora zbog presude bilo kojeg suda u Bosni i Hercegovini.

25. U skladu sa članom 18. stav (1) Pravila Ustavnog suda, Ustavni sud može razmatrati apelaciju samo ako su protiv presude, odnosno odluke koja se njome pobija, iscrpljeni svi djelotvorni pravni lijekovi mogući prema zakonu i ako je podnesena u roku od 60 dana od dana kada je podnosilac apelacije primio odluku o posljednjem djelotvornom pravnom lijeku koji je koristio.

a) U odnosu na navode o povredi prava na pravično suđenje

26. U ispitivanju dopustivosti dijela apelacije koji se odnosi na navode o povredi prava na pravično suđenje iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. stav 1. Evropske konvencije, Ustavni sud je pošao od odredaba člana 18. stav (3) tačka h) Pravila Ustavnog suda.

27. Član 18. stav (3) tačka h) Pravila Ustavnog suda glasi:

Apelacija nije dopustiva i ako postoji neki od sljedećih slučajeva:

h) apelacija je ratione materiae inkompatibilna s Ustavom;

28. U vezi sa apelantovim navodima o povredi prava na pravično suđenje, Ustavni sud podsjeća na to da, u skladu sa svojim ranijim stavovima, kao i ustaljenom praksom bivše Evropske komisije za ljudska prava i Evropskog suda za ljudska prava (u daljnjem tekstu: Evropski sud), određene novčane obaveze prema državi spadaju isključivo u oblast javnog prava i stoga ne potpadaju pod pojam "građanska prava i obaveze" iz člana 6. stav 1. Evropske konvencije (vidi, Ustavni sud, Odluka broj AP 382/04 od 23. marta 2005. godine, Evropska komisija za ljudska prava, X protiv Francuske, apelacija broj 9908/82 od 4. maja 1983. godine, i Evropski sud, Schouten i Meldrum protiv Holandije, presuda od 9. decembra 1994. godine, Serija A, broj 304, te Plazonić protiv Hrvatske, presuda od 6. marta 2008. godine, tač. 65. i 66). Ustavni sud zaključuje da u takve obaveze nesumnjivo spadaju i obaveze koje proizlaze iz poreznog i javnog zakonodavstva, kako je to relevantnim zakonom predviđeno. Stoga, u skladu sa iznesenim stavovima, postupak u kojem je apelant obavezan da uplati dodatni razrez PDV (vidi, mutatis mutandis, Ustavni sud, Odluka o dopustivosti broj AP 3247/09 od 23. novembra 2012. godine, dostupna na www.ustavnisud.ba) ne potpada pod okvir zaštite prava na pravičan postupak, u smislu člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. Evropske konvencije.

29. Stoga, slijedi da su apelantovi navodi o povredi prava iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. stav 1. Evropske konvencije, ratione materiae, inkompatibilni sa Ustavom Bosne i Hercegovine.

b) U odnosu na navode o povredi prava na imovinu

30. U konkretnom slučaju predmet osporavanja apelacijom je Presuda Apelacionog suda broj 96 0 U 093620 17 Už od 20. marta 2017. godine protiv koje nema drugih djelotvornih pravnih lijekova mogućih prema zakonu. Zatim, osporenu presudu apelant je primio 27. marta 2017. godine, a apelacija je podnesena 26. maja 2017. godine, tj. u roku od 60 dana, kako je propisano članom 18. stav (1) Pravila Ustavnog suda. Konačno, apelacija ispunjava i uvjete iz člana 18. st. (3) i (4) Pravila Ustavnog suda, jer ne postoji neki formalni razlog zbog kojeg apelacija nije dopustiva, niti je očigledno (prima facie) neosnovana.

31. Imajući u vidu odredbe člana VI/3.b) Ustava Bosne i Hercegovine, člana 18. st. (1), (3) i (4) Pravila Ustavnog suda, Ustavni sud je utvrdio da apelacija ispunjava uvjete u pogledu dopustivosti.

VII. Meritum

32. Apelant smatra da mu je osporenim presudama Apelacionog suda povrijeđeno pravo na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju.

33. Član II/3. Ustava Bosne i Hercegovine u relevantnom dijelu glasi:

Sva lica na teritoriji Bosne i Hercegovine uživaju ljudska prava i slobode iz stava 2. ovog člana, što uključuje:

k) Pravo na imovinu.

34. Član 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju glasi:

Svaka fizička ili pravna osoba ima pravo na mirno uživanje svoje imovine. Niko ne može biti lišen svoje imovine, osim u javnom interesu i pod uvjetima predviđenim zakonom i općim načelima međunarodnog prava.

Prethodne odredbe, međutim, ni na koji način ne umanjuju pravo države da primjenjuje takve zakone koje smatra potrebnim da bi regulirala korištenje imovine u skladu s općim interesom ili da bi osigurala plaćanje poreza ili drugih doprinosa ili kazni.

35. Ustavni sud podsjeća na to da se pri razmatranju toga da li je povrijeđeno pravo na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju prvi korak sastoji od razmatranja da li je apelant imao pravo koje se može tumačiti u smislu značenja pojma "imovina", koji potpada pod navedeni član Ustava Bosne i Hercegovine i Evropske konvencije. U vezi s tim, Ustavni sud zapaža da je odlukama koje su donijeli nadležni organi uprave u postupku prinudne naplate poreza, a koje je, u konačnici, ispitao i Apelacioni sud u osporenoj odluci na način da je uvažio žalbu Apelacione komisije i preinačio presudu Osnovnog suda tako što je apelantovu tužbu odbio, utvrđena solidarna odgovornost apelanta kao povezanog lica za obaveze poreznog dužnika u ukupnom iznosu od 114.296,04 KM, te da je naloženo apelantu, kao solidarnom dužniku, da uplati navedeni iznos (koji je, kako to proizlazi iz navoda apelacije, apelant i uplatio). Iz navedenog proizlazi da se u konkretnom slučaju radi o postupku u kojem se odlučivalo o apelantovoj imovini, što potpada pod obim člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju.

36. Zatim, Ustavni sud podsjeća na to da pravo na imovinu sadrži tri različita pravila. Prvo pravilo, koje je izraženo u prvoj rečenici prvog stava i koje je opće prirode, izražava načelo mirnog uživanja imovine. Drugo pravilo, u drugoj rečenici istog stava, odnosi se na lišavanje imovine i podvrgava ga izvjesnim uvjetima. Treće pravilo, sadržano u stavu 2. ovog člana, dozvoljava da države potpisnice imaju pravo, između ostalog, da kontroliraju korištenje imovine u skladu sa općim interesom. Ova tri pravila nisu različita u smislu da nisu povezana: drugo i treće pravilo se odnose na pojedine slučajeve miješanja u pravo na mirno uživanje imovine i treba da budu tumačena u okviru općeg načela izraženog u prvom pravilu (vidi, Evropski sud, Sporrong i Lönnorth protiv Švedske, presuda od 23. septembra 1982. godine, Serija A, broj 52, stav 61).

37. Ustavni sud, dalje, podsjeća na to da svako miješanje u pravo prema drugom ili trećem pravilu mora biti predviđeno zakonom, mora služiti legitimnom cilju, mora uspostavljati pravičnu ravnotežu između prava nosioca prava i javnog i općeg interesa (načelo proporcionalnosti). Drugim riječima, da bi miješanje bilo opravdano, nije dovoljno da samo bude nametnuto zakonskom odredbom koja ispunjava uvjete vladavine prava i služi legitimnom cilju u javnom interesu nego mora, također, održati razuman odnos proporcionalnosti između upotrijebljenih sredstava i cilja koji se želi ostvariti. Miješanje u pravo na imovinu ne smije ići dalje od potrebnog da bi se postigao legitiman cilj, a nosioci prava se ne smiju podvrgavati proizvoljnom tretmanu i od njih se ne smije tražiti da snose prevelik teret u ostvarivanju legitimnog cilja (vidi, Evropski sud, Sunday Times, presuda od 26. aprila 1979. godine, Serija A, broj 30, stav 49, i Malone, presuda od 2. augusta 1984. godine, Serija A, broj 82, st. 67. i 68).

38. Shodno navedenom, Ustavni sud treba da odgovori da li je u okolnostima konkretnog predmeta došlo do miješanja u apelantovu imovinu, te, ukoliko jeste, u sklopu kojeg od tri pravila iz člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju ono može biti razmatrano. U vezi s tim, iako se apelant nije konkretno pozvao na neko od načela sadržanih u članu II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine, Ustavni sud smatra da se u konkretnom slučaju radi o miješanju u apelantovo pravo na imovinu koje se sastoji od lišavanja njegove imovine - novčanog iznosa koji treba da plati i koji je, kako proizlazi iz porezne obaveze poreznog dužnika, po osnovu prinudne naplate (mutatis mutandis, Ustavni sud, Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP 1847/11 od 17. jula 2014. godine, dostupna na www.ustavnisud.ba, tačka 28).

39. S obzirom na to Ustavni sud, kao sljedeće, mora ispitati da li je lišavanje apelanta prava na uživanje imovine, na način kako je to rezultiralo osporenom odlukom, bilo opravdano. To može biti, kako je navedeno, slučaj samo ako je: (a) predviđeno zakonom, (b) u javnom interesu i (c) u skladu s načelom proporcionalnosti.

40. Dovodeći navedene stavove u vezu s činjenicama konkretnog predmeta, a odgovarajući na pitanje da li je u apelantovom slučaju miješanje bilo u skladu sa zakonom, Ustavni sud prvenstveno konstatira da je u apelantovom slučaju nadležni organ - Porezna uprava donio rješenje kojim je utvrdio da je apelant povezano lice sa poreznim dužnikom, da je, shodno tome, solidarno odgovoran za porezne obaveze poreznog dužnika u preciziranom iznosu, te da je naložio apelantu kao solidarnom dužniku da uplati dužne obaveze poreznog dužnika u roku od tri dana. U vezi s tim, Ustavni sud zapaža da je rješenje Porezne uprave doneseno primjenom člana 3. stav 1. tačka 12) alineja 2) a u vezi sa članom 45. stav 5.a) Zakona o Poreznoj upravi. U vezi s tim, Ustavni sud ukazuje da je odredbom člana 3. stav 1. tačka 12) alineja 2) Zakona o Poreznoj upravi propisano da je povezano lice, između ostalog, "lice koje kontrolira poreznog obveznika, […] (kontrola znači vlasništvo, direktno ili putem jednog ili više pravnih lica, od najmanje 50% vrijednosti imovine ili najmanje 50% glasačkih prava pravnog lica […])". Dalje je odredbom člana 45. stav 5.a) citiranog zakona propisano: "Povezano lice shodno članu 3. stav 1. tačka 12. ovog zakona odgovara za obaveze poreznog dužnika." U vezi s tim, Ustavni sud prvenstveno zapaža da je u toku postupka utvrđeno da je osnivač i odgovorno lice poreznog dužnika Ivica Zovko sa 100% kapitala, koji je, također, vlasnik i osnivač apelanta sa 100% udjelom. Osim toga, Ustavni sud ukazuje da iz činjenica predmeta kao nesporno proizlazi da je poreznom dužniku rješenjem Finansijske inspekcije od 8. oktobra 2004. godine naloženo da, radi otklanjanja zakonskih nepravilnosti, izvrši uplatu javnih prihoda, a da je rješenjem istog organa od 28. marta 2005. godine poreznom dužniku, u smislu člana 47. Zakona o Poreznoj upravi, obustavljena transakcija putem računa poslovnih banaka. U tom kontekstu u vezi sa apelantovim navodima o zastari potraživanja, Ustavni sud ukazuje da su rokovi prinudne naplate porezne obaveze eksplicitno propisani Zakonom o Poreznoj upravi, koji je u članu 70. stav 1. propisao: "Ako je porezna obaveza utvrđena u roku, takva obaveza se može naplatiti uz primjenjivanje mjera prinudne naplate ili sudskim putem samo ako su mjere prinudne naplate ili sudski postupak počeli u roku od pet godina po dospijeću porezne obaveze." Iz spisa predmeta proizlazi da je, dakle, kao je to utvrdio i Apelacioni sud, Porezna uprava preduzela mjere prinudne naplate poreza prije isteka roka od pet godina (rješenje kojim je utvrđena porezna obaveza doneseno je 8. oktobra 2004. godine, a postupak prinudne naplate započeo je 28. marta 2005. godine).

41. Osim navedenog, imajući u vidu da su odredbama Zakona o Poreznoj upravi propisani posebni rokovi zastarjelosti utvrđivanja i naplate porezne obaveze (čl. 69. i 70. Zakona), odnosno kojim odredbama nije propisan apsolutni rok zastare porezne obaveze, to se u konkretnom slučaju nisu mogli primijeniti rokovi zastarjelosti propisani ZOO, kako to apelant tvrdi u navodima apelacije. Ovo stoga što je odredbom člana 2. stav 1. Zakona o Poreznoj upravi propisano: "Ukoliko su odredbe ovog zakona kojima se regulira [...] utvrđivanje porezne obaveze i naplata poreza, prinudna naplata poreznih obaveza, [...], rokovi zastare za utvrđene porezne obaveze, naplata i povrat poreza, [...], drugačije uređena drugim zakonima Distrikta, tada se primjenjuju odredbe ovog zakona." Pri tome Ustavni sud ukazuje da odredbe ZOO, na čijoj primjeni insistira apelant, reguliraju obligacione odnose između fizičkih i pravnih lica a da apelant nije u obligacionom odnosu sa Poreznom upravom, već da se radi, kako je već rečeno u nacrtu, o poreznim obavezama prema državi koje spadaju isključivo u oblast javnog prava i koje su regulirane posebnim propisima. Iz navedenog proizlazi da je pravni osnov za donošenje osporene odluke propisan u relevantnim odredbama Zakona o Poreznoj upravi koje ispunjavaju uvjete u pogledu dostupnosti (objavljene su u službenom glasniku, odnosno službenom listu koji je javno glasilo) i da su citirane odredbe navedenog zakona dovoljno jasno formulirane u smislu da svako može ocijeniti kakve će biti posljedice njegovog ponašanja. Imajući u vidu navedeno, kao i navode apelacije, Ustavni sud zaključuje da je miješanje u apelantovo pravo na imovinu izvršeno u skladu sa zakonom.

42. Konačno, Ustavni sud u ovom dijelu apelacionih navoda smatra da je neophodno ukazati da je već razmatrao apelaciju istog apelanta u gotovo identičnim činjeničnim i pravnim okolnostima - u identičnom postupku isti organi uprave i isti redovni sudovi su donijeli osporene odluke koje se tiču obaveze istog poreznog dužnika i apelanta kao solidarnog dužnika u kontekstu istih apelacionih navoda, te da je Odlukom o dopustivosti broj AP 2619/17 od 27. februara 2018. godine apelaciju odbacio kao prima facie neosnovanu u kontekstu navoda o povredi prava na imovinu, odnosno ratione materiae nedopuštenu u vezi sa navodima o kršenju prava na pravično suđenje.

43. Odgovarajući na pitanje da li je lišavanje apelanta njegove imovine (obavezivanjem da kao povezano lice i solidarni dužnik plati porezne obaveze koje nije isplatio porezni dužnik) bilo u javnom interesu, Ustavni sud smatra da se javni interes u konkretnom slučaju ogleda u tome da se Zakonom o Poreznoj upravi uvodi obaveza plaćanja i regulira sistem prinudne naplate poreznih obaveza, a porezi su osnovni prihodi svake države, te smatra da je pravilno i zakonito plaćanje poreza od izuzetnog značaja za ekonomsku politiku države i da se, stoga, radi o legitimnom cilju koji je u javnom interesu (vidi, mutatis mutandis, Evropski sud, Hentrich protiv Francuske, presuda od 3. jula 1995. godine, Serija A, broj 296-A, stav 39. i dalje). U konkretnom slučaju utvrđeno je da je apelant kao povezano lice i time solidarni dužnik obavezan da ispuni porezne obaveze poreznog dužnika koji u postupku prinudne naplate svoje porezne obaveze nije ispunio, u skladu s relevantnim odredbama Zakona o Poreznoj upravi. S obzirom na navedeno, proizlazi da miješanje u apelantovu imovinu služi zakonitom cilju u javnom interesu.

44. Dovodeći u vezu prethodne stavove s činjenicama konkretnog predmeta, Ustavni sud smatra da u osporenoj odluci, koja je u ovom slučaju osnov za miješanje u apelantovu imovinu, javni interes koji se ogleda u dosljednom poštivanju porezne discipline i procedura propisanih relevantnim odredbama Zakona o Poreznoj upravi preteže nad apelantovim interesom budući da apelant, zbog nepoštivanja propisanih poreznih obaveza, ne snosi poseban i pretjeran teret obavezivanjem da, kao povezano lice, plati nesporno utvrđenu poreznu obavezu poreznog dužnika.

45. S obzirom na navedeno, Ustavni sud smatra da osporenom presudom Apelacionog suda nisu povrijeđena apelantova prava na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju o zaštiti ljudskih prava i osnovnih sloboda.

Pravo na djelotvoran pravni lijek

46. U vezi sa apelantovim navodima o kršenju prava na djelotvoran pravni lijek iz člana 13. Evropske konvencije, Ustavni sud ukazuje na to da ova odredba ima supsidijarni karakter i da se primjenjuje samo u vezi sa drugim pravom zaštićenim Evropskom konvencijom. Ustavni sud ukazuje da apelant nije eksplicitno naveo u vezi sa kojim pravima smatra da postoji kršenje prava iz člana 13. Evropske konvencije. Međutim, iz apelacije se može zaključiti da se navodi o kršenju ovog prava dovode u vezu sa pravom na imovinu. S obzirom na navedeno okolnost da apelant nije zadovoljan ishodom predmetnog postupka ne može voditi zaključku o nepostojanju ili nedjelotvornosti pravnih lijekova. Stoga, Ustavni sud zaključuje da su apelantovi navodi o povredi prava na djelotvoran pravni lijek iz člana 13. Evropske konvencije u vezi sa pravom na imovinu neosnovani.

VIII. Zaključak

47. Ustavni sud zaključuje da nema kršenja prava na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju kada je Apelacioni sud Brčko distrikta Bosne i Hercegovine, na osnovu činjenica utvrđenih u provedenom postupku pred nadležnim upravnim organima, utvrdio da je odluka kojom je apelant obavezan na prinudnu naplatu poreza donesena u skladu sa relevantnim odredbama Zakona o Poreznoj upravi, da miješanje u apelantovu imovinu služi zakonitom cilju u javnom interesu, te da zadovoljava princip proporcionalnosti budući da apelant ne snosi poseban i pretjeran teret.

48. Nema kršenja prava iz člana 13. Evropske konvencije u vezi sa pravom na imovinu kada je apelant imao mogućnost da koristi pravne lijekove propisane zakonom, a činjenica da ti lijekovi nisu rezultirali odlukama u apelantovu korist ne vodi sama po sebi kršenju tog prava.

49. Na osnovu člana 18. stav (3) tačka h) i člana 59. st. (1) i (3) Pravila Ustavnog suda, Ustavni sud je odlučio kao u dispozitivu ove odluke.

50. Prema članu VI/5. Ustava Bosne i Hercegovine, odluke Ustavnog suda su konačne i obavezujuće.

Predsjednik
Ustavnog suda Bosne i Hercegovine
Zlatko M. Knežević, s. r.